Λένε πως το σκάκι είναι χόμπυ εγκεφαλικών ανθρώπων. Παρακουλουθήστε τη διαδικασία αναζήτησης και τις μικρές εκπλήξεις που κρύβει. Μπορεί να δοκιμάσετε ... 

«O διαφορετικός κόσμος των 64άρων τετραγώνων.»

 Ένας μύθος λέει πως το σκάκι ήταν επινόησης ένος γέρου Ινδού, ο οποίος το δώρισε στον βασιλιά του ζητώντας το εξής αντάλλαγμα:να του χωρίσει τους κύκλους του σιταριού που θα συγκεντρώνονταν στη σκακιέρα, αν αρχίζοντας από το πρώτο τετραγωνάκι τοποθετούσε 1 κόκκο και συνέχιζε στα επόμενα διπλασιάζοντας τον προηγούμενο αριθμό!! Ο βασιλιάς δέχτηκε. Όταν, όμως, άρχισε να βάζει πάνω στη σκακιέρα τους σπόρους, διαπίστωσε ότι, για να γεμίσει μόνο τα μίσα τετράγωνα της, δεν θα αρκούσε η ετήσια παραγωγή της χώρας του σε σιτάρι!!!

Άξιζε μια τέτοια ανταλλαγή; Συνέφερε; Θα αναλογιστεί σίγουρα ο καθένας από εμάς! Προσωπική μου εκτίμηση; Άξιζε! Και με το παραπάνω μάλιστα! Τα 32 πίονια και τα 64 τετράγωνα, οι κινήσεις και οι συνδυασμοί – συντονισμοί της λειτουργίας και των ιδιοοτήτων κάθε μεμονωμένου κομματιού, αρκούν για να μετουσιώσουν σε δράση και σε στρατηγική και την πιο παράτολμη σκέψη! Η σκακιέρα καταντά πεδίο σύγκρουσης ! Ένα πεδίο που υπακούει πειθήνια στους νόμους της δράσης-αντίδρασης! Σηκώνοντας το τελευταίο στρατιωτάκι, μετατοπίζοντας το κατά το ένα μόνο βήμα, υπάρχουν φορές που κατορθώνεις να αλλάξεις ολόκληρη την πορεία του παιχνιδιού. Αν και, διαθέτεις ακριβώς τις ίδιες δυνάμεις με τον αντίπαλο μπορείς να τον "απογυμνώσεις" και να επιτύχεις το περιβοήτο ματ…Και κάτι ακόμα! Το σκάκι σου διδάσκει την ειλικρίνεια. Αν δεν αναγνωρίσεις τα σφαλματά σου, τα σημεία υπεροχής του αντιπάλου, τα τρωτά της σκέψης σου… σε βάθος τριών-τεσσάρων ή και περισσότερων κινήσεων ο ίδιος σου ο στρατός, "ρημαγμένος" και με "ελλιπή οργάνωση" θα στραφεί – σχεδόν – "εναντίον σου".

Κλέινοντας, φρονώ πως αξίζει να θυμηθούμε τον Χοσέ Ραούλ Καπαμπλάνκα, τη "σκακιστική μηχανή", όπως πολλοί τον αποκαλούσαν. Παγκόσμιος πρωταθλητής από το 1921 μέχρι το 1927! Έμεινε στην ιστορία για τις απλές κινήσεις του. Στην ερώτηση: «Πόσες κινήσεις βλέπεις μπροστά ;». Συνήθιζε να απαντά: «Μόνο μία! Την καλύτερη!»

Αλιμήση Βαρβάρα