«Βοηθάτε αλλήλους» έλεγαν κάποτε οι πατέρες της εκκλησίας μας, βοηθήστε χωρίς, να ζητάτε ανταλλάγματα λένε άλλοι σήμερα προτρέποντας μας, να γίνουμε εθελοντές σε διάφορους οργανισμούς, φιλανθρωπικές οργανώσεις ή ακόμα και στους Ολυμπιακούς αγώνες, που όπως όλοι γνωρίζουμε θα διεξαχθούν στη χώρα μας φέτος. Με σκοπό να προσφέρουμε απλόχερα και ανιδιοτελώς, τη βοήθεια και την αγάπη σε συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη ή και στη πατρίδα μας που τώρα μας καλεί.

Μα πως μπορεί να καλλιεργηθεί το πνεύμα του εθελοντισμού σε μια διεφθαρμένη κοινωνία, μια κοινωνία στην οποία κυρίαρχη θέση κατέχουν: το χρήμα, οι υλικές απολαύσεις και το ατομικό συμφέρον; Θα αναρωτιόταν κανείς.

Οι λόγοι που ωθούν κάποιον ή μια ομάδα να ενδιαφερθεί για το συνάνθρωπο ή το κοινό συμφέρον είναι πολλοί και ποικίλοι: η ηθική ικανοποίηση, το αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης κ.α. Όμως τι γίνεται όταν κάποιο έχει χάσει τον αυτοσκοπό του σκέφτεται και λειτουργεί μηχανικά και δεν πιστεύει σε κάποια ιδανικά και αξίες, τότε πως μπορεί να καταλάβει την αξία του εθελοντισμού;

Αυτό έχει συμβεί στους περισσότερους από εμάς. Έτσι για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα στηρίζεται σε ιδανικά και αξίες, θα πρέπει να συμβάλλουμε όλοι μας σε αυτό. Ίσως εάν το σχολείο, η οικογένεια και άλλοι αρμόδιοι φορείς προέτρεπαν τα παιδιά ή τους εφήβους να γίνουν εθελοντές, όταν θα ενηλικιώνονταν τα ίδια άτομα θα μετατρέπονταν σε ευσυνείδητους και ενεργούς πολίτες.

Βουνάση Γεωργία (Α΄)