…Χμ! και η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι…

      17 Σεπτεμβρίου – Αθήνα – Ελευθέριος Βενιζέλος – αεροπλάνο! Περιεργαζόμουν τους συνταξιδιώτες μου! Η αλήθεια είναι πως τους περίμενα κάπως διαφορετικούς! Με γυαλάκια, φακίδες, σοβαρούς, αμίλητους… και αυτοί κάπως έτσι με περίμεναν, όπως διαπίστωσα αργότερα! Και όμως δεν ήταν έτσι! Βαλθήκαμε να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον… Όλοι βρισκόμασταν επάξια στο αεροπλάνο αυτό, αφού διαβατήριο ήταν οι επιδόσεις μας κατά την περσινή σχολική χρονιά. Περίεργο! Μα ένιωθα περήφανη που βρισκόμουν ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά… «Αν πέσει το αεροπλάνο, θα πέσουν και οι "βάσεις" του χρόνου, παρατήρησε όλο κυνισμό κάποιος από το πλήρωμα.

      …Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν μέρες γεμάτες χρώματα και εμπειρίες! Το Λονδίνο είναι μια πόλη πέρα για πέρα γοητευτική. Το ξενοδοχείο, ευρισκόμενο στην καρδιά της πόλης, μας έδινε ευκαιρίες για εξορμήσεις! Η επίσκεψη στο χωριό του Σαίξπηρ, η περιήγηση στο Stradford, τα ψώνια στην Oxford Street, η επίσκεψη στο Βρετανικό Μουσείο και στο διάσημο μουσείο των κέρινων ομοιομάτων κέρδισαν τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό μου! Από την άλλη, οι φάρσες, η παντομίμα και το Παλέρμο ήρθαν για να ζωντανέψουν τα τέσσερα βράδια στο Royal Hotel.

      …21 Σεπτεμβρίου…περιμένοντας τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο…Τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα…Αισθανόμουν θλίψη που κάτι τόσο όμορφο τελείωσε, μα και χαρά που οι αποσκευές μου ήταν πλέον γεμάτες όνειρα, εμπειρίες και θετική ενέργεια! …Αποχαιρέτησα τα παιδιά, που τώρα πλέον τα ένιωθα πολύ κοντά μου… Και πώς να μην είναι έτσι;;; -μοιραζόμασταν τις ίδιες σκέψεις… Ίσως και κάτι παραπάνω: -συναισθανόμασταν τις λεπτότατες αποχρώσεις του παγκόσμιου πολιτισμού!